‘Jeetje, moet je dit eens lezen! Dat is toch niet te geloven?’ riep Jolanda verbijsterd. We waren ons aan het inlezen voor een ski-expeditie van 600 kilometer over de Groenlandse ijskap in 2006 en verslonden alles wat we maar over Groenland konden vinden.

‘Huh, wat?’ reageerde ik tam.

‘Hier! Moet je kijken. De Amerikanen zijn in 1968 een kernbom kwijtgeraakt door de crash van een B-52 bommenwerper bij de luchtmachtbasis Thule in noordwest Groenland. Daar zou je een thriller over moeten schrijven.’

Nu las ik al jaren met veel plezier thrillers, liefst op het kruispunt van actie en avontuur, spionage, internationale intriges, militair en geopolitiek gekonkel. Van politiespeurders die een moord oplossen word ik niet warm of koud, maar auteurs als Alistair Maclean en Desmond Bagley wisten me werkelijk mee te nemen in hun verhalen. Alles goed en wel, maar zelf thrillers schrijven, het leek me geweldig en tegelijkertijd een onmogelijke opgave. Toch was met die terloopse opmerking het zaadje gezaaid.

Een terroristisch complot in IJsland, en dat geschreven door een Nederlander? Er zijn maar weinig auteurs die dit kunnen. Van Zwol krijgt het echter voor elkaar.  – Thrillzone –

In negenendertig dagen skieden we over Groenland. Dag na dag, uur na uur over een barre ijsvlakte en geteisterd door katabatische stormen, door volledige white-out en dat bij temperaturen die soms tot dertig graden onder nul zakten. De immense leegte van de ijskap gaf ruimte in mijn hoofd waarin zich een complottheorie ontwikkelde over de vermiste Amerikaanse kernbom. Eenmaal midden op de ijskap in DYE-2, een verlaten radarstation uit de Koude Oorlog, wist ik het zeker. Hier zat een verhaal in. Bij thuiskomst hoefde ik het alleen nog op te schrijven en er een uitgever voor te vinden.

En dat lukte. In 2009 verscheen mijn debuut Het Thule-incident dat prompt genomineerd werd voor de Schaduwprijs. Daarna ben ik nooit meer gestopt met thrillers schrijven. Het zaadje is uitgegroeid tot een stevige boom.